به یاد خالق زیباییها

بهار، جلوه‏گاه پروردگار

با رسیدن بهار، طبیعت ردای سبز بر تن می‏کند. چکاوک‏ها، هزار دستان و قمریان، نغمه‏ها و سرودهای فرح‏بخش و تازه سرمی‏دهند و انسان‏ها را به مهرورزی، گره‏گشایی و هم‏گرایی فرا می‏خوانند. بهار، پیام‏آور عشق و رویش است و موسم سرور و آشتی و به همین خاطر است که خواستنی است و با آمدنش دل‏ها سرشار از سرور و جان‏ها معرفت می‏یابد.
بهار، پیام‏آور تعادل است و اینکه در سایه تعادل، زندگی زیبا می‏شود. با دیدن بهار، رحمت و محبت خداوند را به یاد می‏آوریم. در اینکه چشمه مهر ایزد همواره به سوی آدمیان و همه موجودات، سرازیر است و ما اگر او و نشانه‏هایش را فراموش کنیم، او هرگز ما را فراموش نمی‏کند و با دگرگونی فصل‏ها نیز به جلوه‏گری قدرت بی‏پایانش می‏پردازد تا شاید دلی به یاد او افتد و به شوق او بتپد و بر اثر تماشای جلوه‏هایش، اشک شوق از چشمی جاری شود.
اساسا جهان هستی، آینه‏دار خداست و جمال پروردگارش را به تماشا گذاشته است.



به تعبیر زیبای حافظ:
مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست؟ به دست مردم چشم، از رخ تو گل چیدن


بهار نیز یکی از باشکوه‏ترین جلوه‏های خدا در جهان هستی است که می‏توان با تماشای آن، نقبی به عالم معنا زد و راهی به سوی خدا یافت و جمال پروردگار را به تماشا نشست.